Zit je nét even rustig, of je wilt een belangrijk klusje afronden, of je bent aan de telefoon met je beste vriendin; wil je kind aandacht van je. En wel nu. Direct. Mamaaah! Papaaaah! Met een beetje geluk hangt je kind ook nog als een aapje aan je arm of been te trekken. Of pakt met beide handen je gezicht vast zodat je kijkt. Gebeurt dat af en toe, no problemo. Luistert je kind als je zegt "nu even niet, maar als ik klaar ben met .... kom ik bij je", helemaal prima.
Maar wat doe je als het dwingend blijft en het volume opschroeft? Stop je met je taak of gesprek en gaat je aandacht toch te vaak naar je kind, of heb je tools om ermee om te gaan? En kun je dit ook spelenderwijs oefenen op andere momenten? En waaróm zou je deze vorm van uitgestelde aandacht doen, waarom je kind niet gewoon aandacht geven als zij (of hij) dat nodig heeft?
Ten eerste denk ik dat er verschillende vormen zijn van aandacht 'nodig hebben' Zit je net te bellen maar je kind is net zindelijk en geeft aan dat zij moet plassen, dan kun je dat niet uitstellen. Dat vereist directe actie. Maar wat als je kind dorst heeft en precies wil drinken als jij met een uiterst ingewikkeld klusje bezig bent? Of je bent in gesprek met de juf, maar je kind wil dat je NU luistert naar haar verhaal?
Is je kind niet gewend af en toe even te moeten wachten, dan kan dat tot flinke drama's of best gênante situaties. Dan wordt het lastiger, en is je kind een - niet altijd even gezellige - prins of prinsesje. Ik heb het vaak gezien in de kleuterklas als leerkracht en als (gast-)ouder. Omgaan met andere mensen en verschillende situaties kan knap lastig worden voor een kind! Dan is het handig om dit spelenderwijs te oefenen op minder belangrijke momenten. Bijvoorbeeld als je je krant leest 's ochtends. Je kunt je kind gerust leren dat jij nu de krant even wil lezen, en als je daarmee klaar bent dat je weer luistert. (uiteraard de belangrijke zaken, zoals moeten plassen op de wc, niet negerend) Wordt er toch gevraagd naar tekeningen te kijken, boterhammetjes te smeren, wil je kind op schoot, zeg dan consequent "ik ben nu even de krant aan het lezen. Als ik 'm wegleg ben ik klaar met lezen en heb ik tijd voor jou." Komt er een driftbui, niks aan de hand. Je zit immers niet in een telefoongesprek of in een overvolle wachtkamer bij de dokter, om maar wat situaties te noemen. Je hebt dan ook rustig de tijd om je kind te troosten en uit te leggen dat het soms zo is dat hij of zij even moet wachten en dat dat oké is.
Wat ook heel goed helpt is een time timer. Dit is een soort kookwekker die visueel aftelt. Je kind kan aan het rode gedeelte zien "hoe lang nog" want dit rode loopt terug. Is er bijna geen rood meer te zien, dan is de tijd bijna voorbij. Ook erg handig om voor te bereiden hoe lang nog spelen voordat jullie gaan opruimen, of hoeveel schermtijd nog voordat het uitgezet wordt. Duidelijk, consequent, en niet té abrupt voor een kind. Het is altijd handig om je kind even voor te bereiden wanneer het bijna tijd is om bijvoorbeeld te stoppen met spelen. Zeg dan "nog 10 minuten en dan gaan we opruimen" en "nog 5 minuten en dan stoppen we" (ook al heeft je kind nog geen besef van tijd, toch helpt dit) Ga maar na, als je zelf bezig bent met een taak of je kijkt een tv-programma, dan is het vrij irritant als iemand dit ineens plotsklaps afkapt of uitzet zonder waarschuwing vooraf.
Voor oudere peuters heb ik een geweldige tip die ik zelf ook gebruikte. Leer je kind aan dat het zijn of haar hand op jouw arm legt als jij in gesprek bent, maar je kind wil iets tegen je zeggen. Jij legt dan je hand op zijn of haar hand terwijl je gewoon doorpraat.
Je kind voelt zich gezien, want jouw hand bevestigt "ik zie dat je iets wilt zeggen en wanneer er ruimte voor is, wend ik me tot jou en kun je zeggen wat je wilt zeggen"
Zo kun je zelf een geschikt moment in jouw gesprek kiezen waarop je even tijd maakt voor je kind.
Natuurlijk heb je ook altijd nog je vader- / moederinstinct en merk je echt wel wat een belangrijke vraag is van je kind en wat wel even kan wachten. Natuurlijk hangt het van de situatie af. Maar geloof me, je kind wordt er niet slechter van om af en toe even te wachten. Maar je eigen adrenalinepeil (en dat van je gesprekspartner) worden er zeker wèl beter van!
Soms is het gewoon even een fase, maar consequent zijn is het sleutelwoord. Geef je te vaak toe, dan weet je kind feilloos wat hij of zij moet doen om jou voor het karretje te spannen. Nu nog schattig misschien, vooral als er met hele lieve bambi-oogjes bij gelachen wordt, maar over een paar jaar niet altijd grappig meer, en dan is het ook nog eens veel lastiger terug te draaien.
En onthoud:
het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een monster. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase. het is een fase.
HOLD ON - YOU'RE NOT THE ONLY ONE :-)
